Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Ὅταν ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τό χάρισμα, ὑπάρχει πολλή ταπείνωση» (Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Ε΄ Μέρος

“Μία ἀπό τίς διδαχές τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ, εἶναι ἡ ἑξῆς: «Μάθε ποιός εἶσαι, διότι μέ τή γνώση αὐτή γίνεσαι ὁ σοφότερος τῶν ἀνθρώπων. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα χρειάζεται τό «γνῶθι σαυτόν». Δηλαδή νά γνωρίσεις τόν ἑαυτό σου, ποιός εἶσαι. Ποιός εἶσαι στ’ ἀλήθεια, ὄχι ποιός νομίζεις ἐσύ ὅτι εἶσαι. (10)

Μέ τή γνώση αὐτή γίνεσαι ὁ σοφότερος τῶν ἀνθρώπων. Μέ τέτοια ἐπίγνωση ἔρχεσαι σέ ταπείνωση καί παίρνεις χάρη ἀπό τόν Κύριο. Διαφορετικά ἄν δέν ἀποκτήσεις αὐτογνωσία, ἀλλά ὑπολογίζεις μόνο τόν κόπο σου, γνώριζε ὅτι πάντοτε θά βρίσκεσαι μακριά ἀπό τό δρόμο.

Διότι δέν λέει ὁ Προφήτης· «ἴδε, Κύριε, τόν κόπον μου», ἀλλά «ἴδε, λέγει, τήν ταπείνωσίν μου καί τόν κόπον μου». Ὁ κόπος εἶναι γιά τό σῶμα, ἡ ταπείνωση γιά τή ψυχή καί πάλι τά δύο μαζί, κόπος καί ταπείνωση, γιά ὅλον τόν ἄνθρωπο.

Ποιός νίκησε τό διάβολο; Αὐτός πού γνώρισε τήν ἀσθένειά του, τά πάθη καί τά ἐλαττώματα, πού ἔχει. Ὁ φοβούμενος νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του, αὐτός βρίσκεται μακριά ἀπό τή γνώση· ἄλλο τίποτε δέν ἀγαπᾶ παρά νά βλέπει μόνο λάθη στούς ἄλλους καί νά τούς κρίνει.

Αὐτός δέν βλέπει στούς ἄλλους χαρίσματα, ἀλλά μόνον ἐλαττώματα, δέν βλέπει στόν ἑαυτό του ἐλαττώματα, παρά μόνο χαρίσματα.

Καί αὐτό εἶναι τό χαρακτηριστικό ἐλάττωμα τῶν ἀνθρώπων τοῦ… καιροῦ μας πού δέν ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τό χάρισμα τοῦ ἄλλου.

Ὁ ἕνας στερεῖται πολλά, μά οἱ πολλοί τά ἔχουν ὅλα. Αὐτό πού ἔχει ὁ ἕνας δέν τό ἔχει ὁ ἄλλος. Καί, ἄν αὐτό τό ἀναγνωρίζουμε, ὑπάρχει πολλή ταπείνωση.

“Ὅταν ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τό χάρισμα, ὑπάρχει πολλή ταπείνωση.

Γιατί ἔτσι τιμᾶται καί δοξάζεται ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μέ πολλούς τρόπους στόλισε τούς ἀνθρώπους καί ἔκανε ὅλα τά δημιουργήματά του ἄνισα, δηλαδή ἐντελῶς διαφορετικά.

Ὄχι ὅπως προσπαθοῦν οἱ ἀσεβεῖς νά φέρουν ἰσότητα ἀνατρέποντας τήν Θεία Δημιουργία”. (11)

Ὁ Θεός «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν». Γι’ αὐτό, παιδί μου, τώρα πού εἶναι ἡ ἀρχή φρόντισε νά γνωρίσεις καλά τόν ἑαυτό σου, γιά νά βάλεις θεμέλιο στερεό τήν ταπείνωση.

Φρόντισε νά μάθεις τήν ὑπακοή, νά ἀποκτήσεις τήν εὐχή.

Γι’ αὐτό πρῶτα γνώριζε, παιδί μου, ὅτι κάθε ἀγαθό ἀπό τό Θεό ἔχει τήν ἀρχή.

Ποτέ δέν γίνεται ἀγαθός λογισμός πού νά μήν ἔχει αἰτία τό Θεό, οὔτε πονηρός πού νά μήν ἔχει αἰτία τό Διάβολο. Ὅ,τι καλό λοιπόν διανοηθείς, πεῖς, κάνεις, ὅλα εἶναι τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. «Πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθεν έστι καταβαῖνον». Ὅλα εἶναι τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ· δικό μας δέν ἔχουμε τίποτε”. (12)

Ἐπιστολή Ἁγίου Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή: «Ἡ Ἐκκλησία, ὁ κόσμος, δέν θά διορθωθῇ ἀπό ἐσένα.

Ἐνῶ ἐσύ θά διορθωθῇς, θά τελειωθῇς, θά φωτισθῇς, διά νά φωτίσῃς τούς θέλοντας.

Τόν κόσμον μόνον ὁ πόλεμος θά τόν διορθώσῃ ὅπου ἤδη θά ἔλθῃ ἤ καί ἔρχεται μετά καλπασμοῦ.

Ἡ δυστυχία θά φέρῃ πολλούς εἰς συναίσθησιν· οἱ δέ ἀμετανόητοι, ἀναπολόγητοι!» (13).

Πράγματι, ὅλα γίνονται πρός δόξαν Θεοῦ: “Διά νά βοηθήσουμε αὐτούς πού ἐπιθυμοῦν νά ἀσκοῦνται εἰς τήν νοεράν Προσευχήν, παραθέτουμε ὁρισμένα κείμενα τῶν Θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν διά τήν ἀναγκαιότητα καί τήν σημασίαν τῆς προσευχῆς αὐτῆς.

Σκοπός αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου τοῦ φυλλαδίου εἶναι νά εὑρεθοῦν ἄνθρωποι πού ἀπό φιλότιμο καί ἀγάπη Χριστοῦ θά πιάσουν τό κομποσχοίνι στά χέρια τους καί θά λέγουν διαρκῶς τήν εὐχήν. Ὅλα τά ἄλλα τά ἀφήνομεν εἰς τήν Πρόνοιαν καί τή φιλανθρωπία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ”.

Θά πρέπει ὅλοι οἱ ἀγωνιζόμενοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά προσεύχονται μέ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ:

«Κάθε ἀγωνιζόμενος καί πιστός Ὀρθόδοξος Χριστιανός μέσα εἰς τόν κόσμον πού ἐξομολογεῖται εἰς τόν ἅγιον πνευματικόν του πατέρα καί κοινωνεῖ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖ τήν νοεράν προσευχήν, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον με».

Ἡ ἐξομολόγησις καί ἡ Θεία Κοινωνία δημιουργοῦν τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις διά νά ἐνεργήση ἡ χάρις τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

Ἡ κάθαρσις τῆς ψυχῆς, πού ἐπιτελεῖται διά τῆς Ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, θά καταστήσῃ τήν ψυχήν δεκτικήν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀνάλογα πρός τήν κάθαρσιν τῆς ψυχῆς ἔρχεται καί ὁ φωτισμός τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε ἡ ψυχή εἰρηνεύει, χαίρεται, ἀγωνίζεται μέ περισσότερη βία, μέ μεγαλύτερη διάκριση.

Ἀφοῦ λοιπόν ἡ ψυχή σας εὑρίσκεται εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν, ρίψετε αὐτόν τόν εὐλογημένον σπόρον εἰς τόν καλλιεργημένον τόπον τῆς ψυχῆς σας.

Ἀνοίξετε τήν ψυχήν σας καί δεχθεῖτε τήν χάρη τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

Θά βλαστήση, θά ἀνθοφορήση καί θά καρποφορήση θαλερούς καρπούς, πού δέν σήπονται, ἀλλά εὐωδιάζουν καί ἀποθηκεύονται εἰς τήν ἀποθήκην τοῦ Οὐρανίου Πατρός.

Ὅταν μόνοι σας προφορικά λέγετε τά εὐλογημένα αὐτά λόγια τῆς εὐχῆς τό στόμα σας θά γλυκαίνεται, ἡ ψυχή σας θά χαίρεται καί θά εἶναι ὡς δένδρον πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων καί δέν θά λείψουν ποτέ ἀπό αὐτήν οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Πρός Γαλ. 5, 22).

«Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησον με».