Το Συναξάρι του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού και Σπηλαιώτη (Γ΄ Μέρος)

 

Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Εἶναι δέ ἀληθές ὅτι καί ὡς κοσμικός ἤμουν τοιαύτης ἀνδρείας ψυχῆς» (Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Γ΄ Μέρος

Εἰσαγωγή διά τήν ἀσκητική Παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὄρους: (5)“Ἡ ἀσκητική παράδοσις εἰς τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι τόσον δυνατή, ὥστε ἐφ᾿ ὅσον ζῆς εἰς τό περιβόλι τῆς Παναγίας μας, πρέπει νά τήν ἀκολουθήσης. Ἀπορρέει μέσα ἀπό τήν ψυχή ἕνα αἴσθημα σεβασμοῦ καί ὑπακοῆς πρός τήν ἱερότητα τοῦ χώρου αὐτοῦ.

Ἐάν δέν ἐγκλιματισθῆς εἰς τόν χῶρον αὐτόν καί δέν θέλησης νά ἀγωνισθῆς καί νά κρατήσης αὐτήν τήν Παράδοσιν, αἰσθάνεσαι ὅτι δέν ἔχεις θέσιν εἰς αὐτόν τόν χῶρον.

Παραμένοντας κανείς εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, εἰς τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, σημαίνει ὅτι ἀπό τήν ἰδικήν του προαίρεση ἀγαπᾶ καί ὑπακούει εἰς ὅλην αὐτήν τήν ἀσκητικήν Παράδοσιν καί ἐντάσσεται ταπεινά μέσα εἰς αὐτήν τήν μεγάλην καί εὐλογημένην Ἁγιορειτικήν ἀδελφότητα.

Οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες εἶναι ἐγκατεσπαρμένοι εἰς τά εἴκοσι κοινόβια, εἰς τίς Σκῆτες, τά Κελλία καί τά ἐρημητήρια· διατηροῦν μέν τήν ἴδια Ἅγιορείτικην Παράδοσιν, ἀλλά μέ τό ὀλίγον διαφορετικόν λειτουργικόν πρόγραμμα ἀπό τόπου εἰς τόπον συντελοῦν, ὥστε ἡ προσευχή νά μή καταπαύη ποτέ εἰς τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας.

Ἡ νοερά προσευχή βέβαια δέν περικλείεται σέ τυπικόν καί πρόγραμμα, ἀλλά συντελεῖται μυστικά καί ἀθόρυβα πάντοτε. Ἐδῶ ἁπλῶς ἐννοοῦμε τίς τακτικές ἀκολουθίες πού γίνονται εἰς τόν Ἱερόν Ναόν.

Ἡ ἀξία τῆς νοερᾶς προσευχῆς εἶναι πάρα πολύ μεγάλη διά τήν ζωήν μας.

Εἶναι ἕνας ἀγνοημένος καί κρυμμένος θησαυρός, πού ὅποιος τόν ἀνακαλύψη καί τόν κρύψη μέσα εἰς τήν ψυχήν του αἰσθάνεται ὅτι εἰσέρχεται εἰς τήν αἰώνιον ζωήν.

Ἡ νοερά προσευχή ἀρωματίζει ὅλα τά ἔργα μας, ἐνισχύει τήν ψυχήν εἰς τήν ἄσκησιν, περικόπτει τά διάφορα πάθη, φωτίζει τόν νοῦν καί ὁ πιστός ἄνθρωπος πού ἔχει φωτισμένον νοῦ ἀπό τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι μιά εὐλογία μέσα εἰς τήν Ἐκκλησία.

Συνασκούμενοι καί συνεργαζόμενοι ὅλοι μαζί οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες δίδουν μιά μαρτυρία Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.

Ἀπό τόν λόγον αὐτόν ὅλον τό Ἅγιον Ὄρος κατακλύζεται ἀπό τούς προσκυνητάς, οἱ ὁποῖοι μέ ζῆλον καί πόθον ψάχνουν νά βροῦν τήν προσευχήν, τήν ἄσκησιν, τήν ἀρετήν, τήν λύσιν τῶν προβλημάτων τους.

Τό Ἁγιώνυμον Ὄρος ἦτο ἀνέκαθεν καί θά εἶναι πάντοτε, μέ τήν πρεσβείαν τῆς Ὀροφυλάκισσας Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἕνας ὁλοφώτεινος Ναός πού θά φρυκτωρῆ καί θά ἐξακτινώνη τό φῶς του πρός τά πέρατα τοῦ κόσμου.

Αὐτή ὅμως ἡ περίβλεπτος θέσις τοῦ Ἁγίου Ὄρους μᾶς ἐπιβάλλει νά καθιστοῦμε αὐτό, μέ τήν εὐλογίαν καί τήν προστασίαν τῆς Παναγίας μας, τόπον μετανοίας καί προσευχῆς.

Τό (μέγιστο) χρέος πού ἀπορρέει ἀπό ὅλους τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες εἶναι νά διατηρήσωμεν αὐτήν τήν πνευματικήν κληρονομίαν καί τήν χάριν τῆς νοερᾶς προσευχῆς ὡς τήν μεγίστην ὑπακοήν καί ἐκπλήρωσιν τῶν μοναχικῶν μας ὑποσχέσεων.

Ὁ Ἅγιος Γέρων Ἰωσήφ ἦταν ἕνας πολύ μεγάλος βιαστής εἰς τόν ἑαυτόν του καί ἐμπειρότατος ἀσκητής. Ἐκοπίασεν ὅσον ὀλίγοι γιά νά ἀποκτήση τήν νοεράν προσευχήν καί νά κατανικήση τά πάθη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Εἰς τίς ἐπιστολές του παρουσιάζεται ἡ ἀσκητική του διαγωγή, ἐκφράζεται ὅλη ἡ μοναχική του ἐμπειρία καί ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ζωή του δέν ἀπέχει πολύ ἀπό τούς ἀσκητάς τῆς ἐρήμου τῶν πρώτων αἰώνων.

Οἱ συμπλοκές του μέ τούς δαίμονας ἐνθυμίζουν τούς ἀγώνας τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου καί τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου. Ἐπάλαισε μέ τά δαιμόνια εἰς τήν πρώτην γραμμή.

Ποίος μπορεῖ νά παραμείνη ἀσυγκίνητος, ὅταν ἀκούη αὐτό τό ἀσκητικόν πολεμικόν διάγγελμα:

«Ἔκτοτε ἤρχισαν οἱ ἄγριοι πόλεμοι, ὅπου δέν μέ ἄφηναν ἡμέραν καί νύκτα.

Ἄγριοι πόλεμοι!

Μήτε ὥραν νά ἡσυχάσω.

Ἐπίσης καί ἐγώ εἶχον μανίαν εἰς αὐτούς.

Ἐξ ὥρας καθήμενος εἰς τήν προσευχήν δέν ἐσυγχώρουν νά βγῆ ἀπό τήν καρδίαν.

Ἀπό τό σῶμα μου ὁ ἱδρῶτας ἔτρεχεν ὡσάν βρύσι.

Ξύλον ἀλύπητα.

Πόνος καί δάκρυα.

Νηστεία ἄκρα καί ὁλονύκτιος ἀγρυπνία».

Θέλετε νά παρακολουθήσετε καί τήν πολεμικήν συμπλοκήν μετά τῶν δαιμόνων; Ἄς ἀκούσωμεν τήν καταπληκτικήν αὐτήν σύγκρουσιν ὅπως τήν διηγεῖται ὁ ἴδιος:

«Λοιπόν μίαν νύκτα, καθώς ηὐχόμην, ἦλθον πάλιν εἰς θεωρίαν καί ἡρπάγη ὁ νοῦς μου εἰς ἕνα κάμπον· καί ἦσαν κατά τάξιν -κατά σειράν- μοναχοί συνταγμένοι πρός μάχην.

Καί ἕνας στρατηγός ἦλθε πλησίον μου καί μοῦ λέγει: Θέλεις, μοῦ λέγει, νά εἰσέλθης νά πολεμήσης εἰς τήν πρώτην γραμμήν;

Καί ἐγώ τοῦ ἀπάντησα ὅτι σφόδρα ἐπιθυμῶ νά μονομαχήσω μέ τούς ἀντίκρυ αἰθίοπας, ὅπου ἦσαν κατέναντι ὠρυόμενοι καί πῦρ πνέοντες ὡσάν ἄγριοι σκύλοι, ὁπού μόνον ἡ θεωρία τους σοῦ ἐπροξένει τόν φόβον.

Ἀλλ᾿ εἰς ἐμένα δέν ἦταν φόβος· διότι εἶχον τόσην μανίαν, ὅπου μέ τά δόντια μου νά τούς σχίσω.

Εἶναι δέ ἀληθές ὅτι καί ὡς κοσμικός ἤμουν τοιαύτης ἀνδρείας ψυχῆς.

Τότε λοιπόν μέ χωρίζει ὁ στρατηγός ἀπό τάς γραμμάς, ὅπου ἦταν ἡ πληθύς τῶν Πατέρων.

Καί ἀφοῦ διήλθομεν τρεῖς ἤ τέσσαρας γραμμάς συνταγματικῶς μέ ἔφερεν εἰς τήν πρώτην γραμμήν, ὅπου ἦσαν ἕνας ἤ δυό ἀκόμη κατά πρόσωπον τῶν ἀγρίων δαιμόνων.

Αὐτοί ἦσαν ἕτοιμοι νά ὁρμήσουν καί ἐγώ ἔπνεον πῦρ καί μανίαν κατ’ ἐναντίον τους.

Καί μέ ἄφησε ἐκεῖ ἀφοῦ εἶπε: «Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά πολεμήση ἀνδρείως μέ αὐτούς, ἐγώ δέν τόν ἐμποδίζω, ἀλλά βοηθῶ» (6).

«Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησον με».

Συνεχίζεται…

• 5. (Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής (1898-1959). Ἐκ τῆς ἐκδόσεως: Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, ἔργον Ἱ. Μ. Καρακάλλου Ἁγίου Ὄρους, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη)
  (Τό παρόν φυλλάδιον εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό εὐρυτέραν ἐργασίαν περί τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ. Διανέμεται δωρεάν, τήν δέ δαπάνην ἀνέλαβε ἡ φιλόθεος προαίρεσις τοῦ ἀδελφοῦ Γεωργίου εἰς τόν ὁποῖον ἀναλογεῖ καί ὁ μισθός ἀπό τήν ὠφέλειαν πού θά προκύψη ἐκ τῆς ἀναγνώσεως.) (http://users.uoa.gr/)
• 6. Γέροντος Ἰωσήφ, Ἔκφρασις Μοναχικῆς Ἐμπειρίας, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, σελ. 209.