Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr
«Κυριώτερον ὅμως ἔργον ἀποτελοῦσεν δι᾿ αὐτούς ἡ νῆψις καί ὁ ἐγκλεισμός τοῦ νοός εἰς τήν καρδίαν» (Συνοδεία τοῦ Ἁγίου Γέροντα Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή)
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Α΄ Μέρος
Αὐτό εἶναι τό πνευματικό Συναξάρι ἑνός μεγάλου ἀσκητή τῆς ἐρήμου πού τόν ἀγαπήσαμε πολύ καί ὁ ὁποῖος ἔχουμε τήν τιμή νά εἶναι ὁ προστάτης ἅγιος καί πρεσβευτής τῶν ψυχῶν μας. Εἶναι ὁ προστάτης καί θαυματουργός ἅγιος στόν ἐξίσου πολύ ἀγαπημένο μας Ὀρθόδοξο Χριστιανικό Σύλλογο (ΟΧΣ) «Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής».
Πραγματικά εἶναι ὁ Ἅγιος τῆς καρδιᾶς μας, καί μέσα ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη μας θέλουμε νά γνωρίσουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί τόν ἀσκητικό καί νηπτικό βίο του. Διότι ἐκεῖνος θά γλυκάνει τή ζωή τους μέ τήν ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή, μέ τίς διδαχές του καί μέ τήν ἐκφραστική τρυφερότητα τῆς μεγάλης ἀγάπης του πρός τόν Θεῖο Νυμφίο Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅσοι δέν ἔχετε διαβάσει τό βιβλίο μέ τίς Ἐπιστολές τοῦ Ἁγίου Γέροντα Ἰωσήφ, μέ τίτλο «Ἔκφρασις Μοναχικῆς ἐμπειρίας», εἶναι μία ἐξαιρετική εὐκαιρία, ἐφόσον ὑπάρχει ἡ δυνατότητα μέσῳ τοῦ διαδικτύου, νά ἀπολαύσετε κι ἐσεῖς τήν πνευματική εὐωδία τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας τοῦ Πατερικοῦ λόγου του.
Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ εἶναι ὁ θεόπτης ἀσκητής, ὁ ἀπλανής ἐργάτης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ὁ θεοδίδακτος ἀνανεωτής καί συνεχιστής τῆς ἡσυχαστικῆς Παράδοσης τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί ὅλης τῆς χορείας τῶν Ἁγίων Νηπτικῶν Πατέρων.
Εἶναι ὁ πνευματικός φάρος καί ὁ ἀπλανής ὁδηγός τῆς πνευματικῆς ζωῆς· σέ μία πλήρως ἐκκοσμικευμένη ἐποχή, ὅπου ἡ γνήσια ἁγία ἐκκλησιαστική ζωή μέ τήν ἡσυχαστική καί νηπτική Παράδοση στό Ἅγιο Ὄρος, ἰδιαιτέρως στή σημερινή ἐποχή βλέπουμε ὅτι ἔχει σιωπήσει.
Δυστυχῶς, γιά τούς ὀρθόδοξους πιστούς ἀπουσιάζει ἀπό τήν πλειονότητα τῶν μοναχῶν καί τῶν ἱερωμένων ἡ ὁμολογιακή διάθεση καί ἡ μαρτυρία, ἀλλά καί ἡ ἐμπειρία τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ πλειονότητα τῶν σύγχρονων Πατέρων, ἐπειδή δέ γνωρίζουν τή νηπτική ζωή, θεωροῦν ἀκόμη καί σήμερα τόν ἀγώνα τῆς νήψεως καί τῆς νοερᾶς προσευχῆς, γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἀμέλειας, ὡς μία ἐπικίνδυνη κατάσταση καί ὡς μία θεωρία ταυτόσημη μέ τήν πλάνη. Μέ μία τέτοια ἀναχρονιστική ἀντίληψη περί τῆς νηπτικῆς ἡσυχαστικῆς Παράδοσης, ζημιώνουν τήν ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη.
Ζημιώνουν σημαντικά τήν ἐμπιστοσύνη πρός τόν ἅγιο Γέροντα. Κυρίως ὡς πρός τήν ἄκρα ὑπακοή, τήν ἀγάπη καί τήν εὐλάβεια. Ἀλλά ζημιώνουν ἀκόμη καί τήν λεπτή καί ἀδιάλειπτη πνευματική ἐργασία πού γίνεται ἀπό ἐκεῖνον τόν ἄξιο Πνευματικό πατέρα, σχετικά μέ τόν ἀκατάπαυστο πόλεμο τῶν λογισμῶν.
Πνευματική ζωή δίχως ἅγιο Γέροντα Πνευματικό, ὡς καθοδηγητή τῆς κάθε ψυχῆς καί τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, δέν δύναται νά ὑπάρχει. Σήμερα πολλοί ζηλωτές ἀλλά καί οἰκουμενιστές ἀμφισβητοῦν ὅλους τούς σύγχρονους ἁγίους Γέροντες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καταξιωθεῖ στή συνείδηση τοῦ λαοῦ, καί τῶν ὁποίων ἐπικαλεῖται ταπεινά τήν πρεσβεία τους καί βιώνει καθημερινά τά θαύματά τους.
Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν καί σήμερα ἀρκετοί ὀρθόδοξοι ἀγωνιστές, ἀλλά δέν ἔχουν ὅλοι τό χάρισμα τῆς πνευματικῆς νηπτικῆς καθοδήγησης. Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ δέν ἀπολυτοποιοῦσε τή χάρη πού δίνει ἡ ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή, ἀλλά ἔδινε ἐξίσου μεγάλη σημασία καί στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μέ τήν καθημερινή τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας.
Γι’ αὐτό ὅταν ἀπέκτησε ἡ συνοδεία ἀρκετούς ἱερεῖς, λειτουργοῦσαν καθημερινά καί μετεῖχαν ὅλοι τῆς Θείας Μεταλήψεως. Ἦταν καί ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ἀνάμεσα στούς ἐλάχιστους Ἁγιορεῖτες, οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν τήν συχνή Θεία Κοινωνία.
Ὁ Ἅγιος Γέροντας διαρκῶς συμβούλευε, ὄχι μόνο τούς μοναχούς ἀλλά πάντες τούς ὀρθοδόξους πιστούς: «σιωπή καί εὐχή». Μέ αὐτό τόν τρόπο εὐλογεῖτο τό καθημερινό τους ἐργόχειρο, φωτιζόταν ὁ νοῦς, εὐωδίαζε τό στόμα, ἁγιαζόταν ἡ γλῶσσα, ἐθερμαίνετο ἡ καρδία, ἁγιαζόταν ὁ χῶρος ὅπου διέμεναν καί ὁ χρόνος τῆς ζωῆς τους. Ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὕπαρξη, ἐσωτερικά στήν ψυχή του ἦταν πράος καί ταπεινός, ἑνῶ ἐξωτερικά γινόταν ὡραῖος ἄνθρωπος, ὄμορφος, χαριτωμένος, γλυκός καί ἤρεμος.
Ὁ πιστός πού ἔμαθε νά λέγει ἀδιαλείπτως τή μονολόγιστη εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, τό «Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησόν με», μέσα στήν καρδιά του λαμβάνει θεϊκή δύναμη καί δέν τόν πλησιάζουν οἱ δαίμονες. Μέ τήν ἀδιάκριτη, γνήσια καί τελεία ὑπακοή στόν ἅγιο Γέροντά του, ἔρχεται καί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή γιά νά εὐδοκιμήσει στήν ψυχή, ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Μέ αὐτή τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄς διαβάσουμε καί ἐμεῖς τό Ἅγιο Συναξάρι του.
«Ὁ Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής καί Σπηλαιώτης, (1) γεννήθηκε τό ἔτος 1898 εἰς τό χωρίον Λεῦκες τῆς Πάρου. Ἡ Πάρος εἶναι ἕνα μικρό καί ἤρεμο νησί τῶν Κυκλάδων. Οἱ γονεῖς του ἦσαν πτωχοί καί ἀναγκάζονταν νά ἐργάζωνται πολύ διά νά συντηρήσουν τήν οἰκογένειά τους. Ὁ πατέρας του ὠνομάζετο Γεώργιος καί ἀπέθανε πολύ ἐνωρίς. Ἡ μητέρα του Μαρία ἀνέλαβε τήν προστασία ὅλης τῆς οἰκογενείας. Ἡ μητέρα του ἦταν εὐλογημένη ψυχή καί εἶχε ἁπλότητα καί ἀκεραιότητα χαρακτῆρος καί ἐπήγαμε πολύ συχνά εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά νά λειτουργηθῆ, ἀλλά καί διά νά περιποιηθῆ τόν Ἱερόν Ναόν.
Ὅταν ὁ μικρός Φραγκίσκος -αὐτό ἦταν τό βαπτιστικόν ὄνομα τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ- ἔφυγε διά νά γίνῃ μοναχός ἡ μητέρα του εἶπε εἰς τούς συγγενεῖς της: «Τό ἐγνώριζα πώς θά γίνῃ μοναχός ἀπό τήν γέννησίν του. Ὅταν ἐγέννησα τόν Φραγκίσκον μου καί ἤμουνα ἀκόμη εἰς τό κρεββάτι μέ τό μωρό δίπλα φασκιωμένο, εἶδα νά ἀνοίγη ἡ στέγη τοῦ σπιτιοῦ καί ἕνας φτερωτός καί πολύ ὡραῖος νέος, πού μόλις μποροῦσα νά τόν ἀντικρύσω ἀπό τήν πολλήν λάμψιν του, κατέβηκε καί ἐστάθηκε πλάι στό μωρό μου καί ἄρχισε νά τό ξεσκεπάζη μέ σκοπόν νά τό πάρη.
Ὅταν ἐγώ διαμαρτυρήθηκα λέγοντας, «Τί κάνεις καλέ; Θά μοῦ πάρης τό μωρό μου;» Ἐκεῖνος ἐπέμενε ὅτι διά τόν σκοπόν αὐτόν ἦρθε καί αὐτή εἶναι ἡ ἀπόφασις. Καί διά νά μέ βεβαιώση, μάλιστα μοῦ ἔδειξε σέ ἕνα σημειωματάριο γραμμένη μιά ἐντολή, ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά πάρη τό μικρό.
Ὅταν ἀντιστάθηκα, ὁ Ἄγγελος μοῦ ἔδωσε ἕνα πολύτιμον κόσμημα σέ σχῆμα Σταυροῦ καί μοῦ πῆρε τό μωρό. Ἀπό τότε πίστευα, ἔλεγε ἡ μητέρα του Μαρία, ὅτι κάποτε ὁ Φραγκίσκος θά ἀκολουθοῦσε τόν Χριστόν.
Ὁ Γέροντας ὡς τήν ἐφηβικήν του ἡλικίαν παρέμεινε εἰς τό χωριό του καί βοηθοῦσε τήν μητέρα του εἰς τίς διάφορες ἐργασίες τοῦ σπιτιοῦ. Μετά ἔφυγε διά τόν Πειραιά, ὅπου ἐργαζότανε ὡς μικροέμπορος. Εἰς τήν ἡλικίαν τῶν εἰκοσιτριῶν ἐτῶν κέντρον τῆς ἐργασίας του ἦτο ἡ Ἀθήνα.
Ἦταν πολύ δραστήριος, ἀλλά ἀπέφευγε τήν πονηρία καί τήν ἀδικίαν. Τότε ἄρχισε νά μελετᾶ Πατερικά βιβλία. Μεγάλον ἐνθουσιασμόν προκαλοῦσαν εἰς αὐτόν οἱ βίοι τῶν μεγάλων ἀσκητῶν. Τήν ἀπόφασίν του διά τόν μοναχισμόν τήν ἐπῆρε ὕστερα ἀπό τό ἀκόλουθο ὅραμα: «Ἕνα βράδυ εἶδα εἰς τόν ὕπνο μου ὅτι περνοῦσα ἔξω ἀπό τά ἀνάκτορα καί ἀμέσως μέ ἐπῆραν δυό ἀξιωματικοί τῆς ἀνακτορικῆς φρουρᾶς καί μέ ἀνέβασαν εἰς τό παλάτι. Δέν ἐκατάλαβα τόν λόγον καί διά τοῦτο διαμαρτυρήθηκα.
Τότε μοῦ ἀποκρίθηκαν μέ πολύ καλωσύνη νά μή φοβοῦμαι, ἀλλά νά ἀνέβω, διατί εἶναι θέλημα τοῦ Βασιλέως. Ἀνεβήκαμε σέ ἕνα πολύ ὑπέροχον ἀνάκτορον, ἀνώτερον ἀπό κάθε ἐπίγειον, μοῦ ἐφόρεσαν μιά ὁλόλευκη καί πολύτιμη στολή καί μοῦ εἶπαν· «ἀπό ἐδῶ καί ἐμπρός θά ὑπηρετῆς ἐδῶ». Καί μετά μέ ἐπῆγαν νά προσκυνήσω τόν Βασιλέα. Ξύπνησα ἀμέσως καί αὐτά πού εἶδα καί ἄκουσα χαράχθηκαν τόσο πολύ μέσα μου, ὥστε δέν μποροῦσα νά κάνω ἤ νά σκεφθῶ τίποτε ἄλλο.
Σταμάτησα τίς ἐργασίες μου καί ἔμεινα σκεπτικός. Ἄκουγα ζωντανά μέσα μου νά ἐπαναλαμβάνεται διαρκῶς ἐκείνη ἡ ἐντολή «ἀπό τώρα καί ἐμπρός θά ὑπηρετῆς ἐδῶ». Ὅλη μου ἡ κατάστασις ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά ἄλλαξε»(2).
Ἔτσι ἐπῆρε τήν ἀπόφασιν καί ἔφυγε διά τό Ἅγιον Ὄρος. Ὁ πρῶτος σταθμός ἦταν τά Κατουνάκια. Ἐκεῖ ζοῦσε τότε ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Δανιήλ, ὁ ἱδρυτής τῆς ἀδελφότητος τῶν Δανιηλαίων. Ἀπό τόν Γέροντα Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἦταν εὐλαβής καί συνετός ἄνθρωπος, ἔλαβε μεγάλην βοήθειαν. Δέν ἔμεινε ὅμως μαζί του, διότι ἀγαποῦσε τήν αὐστηρότερη ἡσυχαστικήν καί νηπτικήν ζωή. Σέ μιά πανηγύρι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς τήν κορυφήν τοῦ Ἄθωνα, ἐγνώρισε τόν Γέροντα Ἀρσένιο.
Ἔκτοτε ὁ πατήρ Ἀρσένιος ἔγινε ὁ μόνιμος συνασκητής του καί ἀπό τότε δέν ἐχώρισαν ποτέ πλέον. Ὑποτάχθηκαν εἰς τόν Γέροντα Ἐφραίμ πού εἶχε τήν Καλύβην τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς τά Κατουνάκια. Ἔπειτα μαζί μέ τόν Γέροντά τους Ἐφραίμ ἔφυγαν διά τήν Σκήτην τοῦ Ἁγίου Βασιλείου διά περισσοτέραν ἄσκησιν. Μετά τήν κοίμησιν τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ ἄρχισαν τούς μεγάλους ἀσκητικούς ἀγώνας. Ἡ ἄσκησίς τους ἦταν ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἡ προσευχή. Κυριώτερον ὅμως ἔργον ἀποτελοῦσεν δι᾿ αὐτούς ἡ νῆψις καί ὁ ἐγκλεισμός τοῦ νοός εἰς τήν καρδίαν.
Τό ἔτος 1938 μαζί μέ τόν π. Ἀρσένιον μετεκόμισαν εἰς τίς ἀπόκρημνες σπηλιές τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης. Εἰς ἕνα ἀπό τά σπήλαια αὐτά ὑπῆρχε καί Ἐκκλησία τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Διεμόρφωσαν ἐκεῖ τόν χῶρον, ἔκτισαν καί μερικά Κελλία καί παρέμειναν εἰς τό σπήλαιον αὐτό ἕως καί τό ἔτος 1947. Εἰς αὐτό τό ταπεινόν σπήλαιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀσκήθηκαν καί ἑτοιμάσθηκαν τά πνευματικά του παιδιά καί ἔγιναν ἔπειτα ἡγούμενοι εἰς ἄλλα μοναστήρια. Εἰς τόν μακαριστόν Γέροντα Ἰωσήφ ὀφείλεται ἡ πνευματική ἀναγέννησις καί ἐπάνδρωσις ἕξι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί πολλῶν ἄλλων γυναικείων ἀδελφοτήτων εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον.
Ἀπό τό ταπεινόν αὐτό σπήλαιον ἐξεκίνησε καί ὁ Γέροντας Ἐφραίμ καί ἵδρυσε εἰς τόν Καναδᾶ καί τήν Ἀμερικήν ἱερούς Παρθενῶνες, πνευματικά φυτώρια ἀπ᾿ ὅπου μεταφυτεύεται καί ἐξακτζώνεται τό Ὀρθόδοξον Πνεῦμα, τό ἅγιο φῶς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν ἀπόδημον Ἑλληνισμόν, ἀλλά καί εἰς τά πέρατα τοῦ κόσμου.
«Ἡ ἀρετή ἔχει κόπον διά νά τήν ἀποκτήση κανείς. Ἀλλά ὅταν τήν ἀποκτήση καί τήν εὐωδίαν της δέν μπορεῖ νά συγκρατήσῃ. Τό Ὀρθόδοξον ἀσκητικόν Πνεῦμα μπορεῖ νά ἀναμορφώσῃ τόν κόσμον καί νά ἀναπλάση τόν ἄνθρωπον πού σήμερα ἔχασε τόν δρόμον του, τόν προορισμόν του καί ὑποφέρει πολύ».
«Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησον με».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου