Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr
«Ὅταν ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τότε ἡ εὐχή μόνη της λέγεται» (Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής)
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Η΄ Μέρος
“Μετά, ἀπό τήν προφορική ἐπίκλησι «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἡ εὐχή γίνεται ἐσωτερική. Ἀνοίγεται δρόμος μέσα στόν νοῦ καί τή λέει κατόπιν ὁ εὐχόμενος, χωρίς νά κάνη προσπάθεια. Σηκώνεται ἀπό τόν ὕπνο καί ἀμέσως ἀρχίζει ἡ εὐχή μόνη της! (18)
Πρῶτα ἀρχίζει μέ τήν προσπάθεια νά λέγει τήν εὐχή προφορικά. Καί ἀφοῦ μέ τήν μπουλντόζα τῆς προφορικῆς ἐπίκλησης ἀνοίξη ὁ δρόμος, μετά περπατᾶ ἄνετα μέ τό αὐτοκινητάκι τοῦ νοῦ.
Ἡ προφορική ἐπίκλησις ἀνοίγει τόν δρόμο στό νοῦ καί ἡ εὐχή ἀρχίζει κατόπιν μόνη της νά προφέρεται μέ τόν ἐνδιάθετο λόγο ἄνετα μέσα στήν καρδιά.
Κι ἄν ἡ εὐχή προχωρῆ βαθύτερα καί προοδευτικότερα, κάτι πού ἀνήκει στούς κατ᾽ ἐξοχήν μεγάλους νηπτικούς Πατέρες, ἀνοίγει πλέον, ὄχι ἁπλός δρόμος, ἀλλά μία μεγάλη κανονική λεωφόρος μέσα στήν καρδιά.
Ὅταν ἡ καρδιά μελετᾶ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τότε γίνεται τό μεγάλο πανηγύρι, μέ μεγάλα ὀφέλη, μέ μεγάλα πνευματικά πλούτη.
Τότε βρίσκει ὁ ἀγαθός μοναχός τόν κεκρυμμένο μαργαρίτη, τόν πνευματικό θησαυρό καί μοιάζει μέ τόν σοφό ἔμπορο πού ἀντάλλαξε τά πάντα: περιουσίες, μόρφωση, κοσμική δόξα, οἰκείους, πατρίδα καί τέλος ἀκόμα καί τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, γιά νά ἀγοράση αὐτόν τόν θαυμαστόν κεκρυμμένο πολύτιμο μαργαρίτη καί νά γίνη πάμπλουτος ψυχικά καί πνευματικά.
Ἀλλά ξεκινάει ταπεινά ἀπό μικροπωλητής. Γι’ αὐτό χρειάζεται ἡ προφορική ἐπίκληση τῆς εὐχῆς: «Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησον με»”.
“Ἅμα δέν ἐπιμέναμε στήν προφορική εὐχή καί τήν σιωπή, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ ἁγίου Γέροντος, ὁ νοῦς μας θά γύριζε ὅλα τά σοκάκια καί θά ἔφερνε ὅλα τά σκουπίδια τῆς φαντασίας στήν καρδιά.
Ἄν δέν μᾶς ἔφερνε ὁ γλυκύτατος Θεός μας σ᾽ αὐτόν τόν μεγάλο Γέροντα, μόνο ἀκολουθίες θά διαβάζαμε. (19)”.
Καί ναί μέν οἱ ἀκολουθίες εἶναι ἐξαιρετικά ὠφέλιμες γιά τήν πνευματική ἀσθένειά μας, ἀλλά δέν ἔχουν τήν δύναμι νά κατευνάσουν τά πάθη, ὅπως ἡ νοερά εὐχή.
Κι αὐτό γιά τρεῖς λόγους:
– «Πρῶτον, διότι μέ τήν Νοερά Προσευχή ὁ νοῦς δέν περισπᾶται σέ πολλά λόγια ὅπως στίς ἀκολουθίες, ἀλλά συγκεντρώνεται μόνο σέ λίγες λέξεις. Ἔτσι ὁ νοῦς ἀπορροφᾶ τήν εὐχή μέ περισσότερη εὐκολία καί ἄνεση καί εἰσέρχεται μαζί της μέσα στό βάθος τῆς καρδιᾶς.
– Δεύτερον, διότι τήν εὐχούλα ὁ καθένας, ἀνεξαρτήτως μορφώσεως καί πνευματικοῦ ἐπιπέδου, μπορεῖ νά τήν λέγη. Οὔτε γράμματα χρειάζεται νά ξέρης οὔτε τό τυπικό οὔτε μουσική.
– Καί τέλος τό τρίτον, διότι τήν εὐχή μπορεῖς νά τήν λές ὅλη μέρα καί ὁπουδήποτε θέλεις.
Δέν ὑπάρχει συγκεκριμένος τόπος ἤ χρόνος ἤ κατάστασις, κατά τήν ὁποία δέν μπορεῖς νά προσευχηθῆς.
Μά στήν ἐκκλησία εἶσαι, μά στό Κελλί σου εἶσαι, μά στήν δουλειά εἶσαι, μά στόν δρόμο εἶσαι, μά στό νοσοκομεῖο εἶσαι, μά στήν φυλακή, ἡ ἀδιάλειπτη εὐχούλα ἀπό τίποτα δέν ἐμποδίζεται, τά πάντα ἁγιάζει καί τά δαιμόνια τήν φοβοῦνται».
Πολλές φορές ὅταν προσευχόμουν νοερά, ἀκολουθώντας πιστά τήν διδασκαλία τοῦ Γέροντός μας, ἄλλοτε ὁ νοῦς μου μέ ἀσύλληπτη ταχύτητα εἰσχωροῦσε σέ οὐράνιες πνευματικές θεωρίες, πού ξεπερνοῦσαν τήν ὑλική φύσι καί ἄλλοτε ἔνοιωθα σάν νά μήν μπορῆ ἡ προσευχή μου νά ξεπεράση τό ταβάνι τοῦ Κελλιοῦ μου.
-Καί ἔχοντας αὐτή τήν ἀπορία ρώτησα: «Γέροντα καμμία φορά στήν προσευχή μου, δέν μπορεῖ ὁ νοῦς μοῦ νά ξεπεράση τήν σκέπη τοῦ Κελλιοῦ μου. Γιατί αἰσθάνομαι αὐτό τό ἐμπόδιο;».
-“Τά δαιμόνια, παιδί μου, πού ἀοράτως βρίσκονται γύρω μας, αὐτά ἐμποδίζουν, κατ᾽ οἰκονομία Θεοῦ καί παραχώρησι, γιά νά διδαχθοῦμε ἐκ πείρας τόν ἀόρατο πόλεμό τους.
Παιδί μου καί ὁ βαρκάρης ἔτσι ἀκριβῶς κάνει, ὅταν ἔχει ἀεράκι, προχωράει ἀκόπως μέ τά πανιά, ὅταν ὅμως πέση ἄπνοια, νηνεμία, τότε πιάνει τά κουπιά. Καί τότε κοπιάζει, ἱδρώνει καί προχωράει.
Ἔτσι κι ἐμεῖς. Ὅταν ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τότε ἡ εὐχή μόνη της λέγεται.
Ὅταν ὅμως, γιά λόγους Θείας οἰκονομίας, ἀποσυρθῆ τότε πρέπει νά πιάσουμε τά κουπιά, νά ἀγωνισθοῦμε, νά ἱδρώσουμε καί νά δείξουμε τήν προαίρεσί μας.
Ἔτσι ἡ διδασκαλία τοῦ Γέροντός μας ἦταν ἡ ἐπιμονή στήν προσευχή. Εἴτε εἴχαμε πολλή βροχή εἴτε ὑπερβολική παγωνιά εἴτε μανιώδεις ἀνέμους, ἐμεῖς ἔπρεπε νά βιάζουμε τόν ἑαυτό μας στήν σωτήρια ἐπίκλησι τοῦ Χριστοῦ μας, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»!!!
“Ὁ Ἅγιος παπά-Ἐφραίμ ὁ Kατουνακιώτης πρός τό τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, ἤθελε νά ἐπισκεφθῆ γιά τελευταία φορά τά Καλύβια τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ στόν Ἅγιον Βασίλειο.
Μόλις πλησίασε τό ἐγκαταλελειμμένο ἐκκλησάκι τοῦ Κελλιοῦ τοῦ Γέροντος, μέ φανερή συγκίνησι καί ποταμούς δακρύων ἔλεγε στό συνοδό του: «Αἰωνία του ἡ μνήμη!
Αἰωνία του ἡ μνήμη! Χορτάσαμε Χάρι! Χορτάσαμε Χάρι!
Ἐδῶ ἐπί τρία χρόνια κοντά στόν Γέροντα Ἰωσήφ ἤπια νερό, ἀπό τό νερό τοῦ Παραδείσου!
Ὦ! τί Χάρις ἦταν ἐκείνη! Τήν ἐποχή ἐκείνη πού ἐπήγαινα εἰς τόν Ἅγιο Βασίλειο, εἰς τόν Γέροντα Ἰωσήφ, τί Χάρις ἦταν ἐκείνη!
Τί καταστάσεις Χάριτος! Τί Λειτουργίες! Τί θεωρίες! Tί Μυστήρια! Tί ἀποκαλύψεις.
Νόμιζες, ὅτι καί οἱ θάμνοι καί τά βράχια καί ἡ φύσις ὅλη δοξολογοῦσαν καί ὑμνολογοῦσαν τόν Θεό» (20)”. «Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησον με».
Πράγματι, πόση εὐγνωμοσύνη χρωστᾶμε στόν Ἅγιο Γέροντα Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή, γιά τήν εὐλογία πού μᾶς ἔδωσε μέ τά πνευματικά του τέκνα καί τά πνευματικά ἐγγόνια του, ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες μας.
Αὐτοί μᾶς δίδαξαν τή νήψη καί τήν ἄσκηση στή ζωή μας. Βιώνουμε ταπεινά καί καθημερινά μαζί τους τά θαύματα καί τά θαυμάσια τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας.
Ἀδέλφια μου, πολύ μεγάλη εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία αἰσθανόμαστε γιά τόν μακαριστό πνευματικό μας πατέρα Νικόλαο, γιά ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς προσέφερε μέ τήν καρδιά του καί τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη καί καθημερινή πατρική φροντίδα του.
«Αἰωνία ἡ μνήμη» του. Αἰώνια νά ὑπάρχει ἡ μνήμη γιά τόν ἅγιο πατέρα μας, μέσα στίς καρδιές ὅλων τῶν πνευματικῶν παιδιῶν του καί ἀκόμη ἄλλων τόσων ἀνθρώπων, ὅσων τόν ἀγάπησαν ἀληθινά, καί ὄχι ὑποκριτικά ἤ ψεύτικα.
Διότι ὁ πνευματικός μας π. Νικόλαος ὑπήρξε γιά ἐμᾶς, τά πνευματικά του παιδιά, ὁ πιό ἁπλός καί ταπεινός ἄνθρωπος στή ζωή μας. «Αἰωνία ἡ μνήμη» σου, πατέρα μας, π. Νικόλαε.
Αἰωνία ἡ μνήμη καί τῶν πνευματικῶν μας ἀδελφῶν πού κοιμήθηκαν πρόσφατα.
Μέ τό καλό ὅλοι μαζί στόν Παράδεισο. Αὐτή εἶναι ἡ εὐχή καί ἡ καθημερινή προσευχή μας. «Αἰωνία ἡ μνήμη» τους.
«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν»!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου