Το Συναξάρι του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού και Σπηλαιώτη (Δ΄ Μέρος)

 

Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Καί εὐθύς ἤρχισεν ἡ καρδία μου ὡσάν ὡρολόγιον νά λέγη τήν εὐχήν νοερῶς» (Ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

---

Δ΄ Μέρος

Αὐτός εἶναι ὁ Ἅγιος Γέρων Ἰωσήφ· ὁ γενναῖος στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τήν βοήθειαν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πολεμεῖ εἰς τήν πρώτην γραμμήν καί ἀποδιώκει τάς φάλαγγας τῶν δαιμόνων. (7)

Αὐτός, ὅπως βεβαιώνη ὁ ἴδιος, εἰσῆλθεν εἰς ὅλα τά καταφύγια τοῦ διαβόλου καί κατατρόπωσε αὐτόν: «Κἀγώ δέ ἐπ᾿ ἀληθείας σᾶς λέγω ὅτι εἰσῆλθον εἰς ὅλα τά καταφύγια τοῦ ἐχθροῦ καί σκληρῶς μονομαχήσας ἐξῆλθον διά τῆς χάριτος».

Ἐκοπίασεν ὅσον ὀλίγοι ψάχνοντας νά βρῆ τήν ἀρετήν. Συνέλεξε ὡς μέλισσα τό πνευματικόν μέλι, ὅλην τήν ἀσκητικήν διδασκαλίαν καί Παράδοσιν πού εὑρῆκε εἰς τό Ἅγιον Ὄρος καί τήν παρέδωσε εἰς τά παιδιά του.

Αὐτό εἶναι τό δεύτερον βασικόν ἔργον τοῦ Παππού μας Ἰωσήφ. Πρῶτον ἔσκαψε βαθειά μέσα εἰς τήν καρδίαν του, ἔδιωξε τά πάθη, ἔκλεισε καί ἐπανέφερε τόν νοῦν μέσα εἰς τήν ψυχήν του, ἐλειτουργοῦσε ἀδιάλειπτα ἡ εὐχή μέσα του, ἐμορφώθη ἐν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἀνακαίνισε τόν ἑαυτόν του καί ἀκριβῶς αὐτόν τόν ἀνακαινισμένον ἄνθρωπον παρέδωσεν ὡς ὑπόδειγμα εἰς τά παιδιά του καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τά ἐγγόνια του.

Ὁ Παππούς μας Ἰωσήφ εὑρῆκε πολλούς Πατέρας μέ μεγάλες πνευματικές καταστάσεις. Δέν ἄφησαν ὅμως πνευματικούς κληρονόμους τῆς ἀρετῆς των.

Ἡ ἀρετή πολλῶν ἀσκητῶν ἔγινε γνωστή διά μέσου τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ πού ἔψαχνε νά τούς βρῆ καί νά τούς μιμηθῆ. Διά τόν λόγον αὐτόν ἡ συμβολή τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ εἶναι πολλή μεγάλη εἰς τήν πορείαν τοῦ Ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ.

Παρέδωσε τήν ἀσκητική του πείρα εἰς τά παιδιά του. Διά νά συνεχισθῇ ἡ ἀσκητική Παράδοσις δέν ἐπαρκοῦν τά βιβλία. Χρειάζεται καί ἡ προφορική διδασκαλία, τό προσωπικόν παράδειγμα καί ἡ ἐπίβλεψις τοῦ ἀγωνιζομένου μοναχοῦ ἀπό τόν Ἅγιο Γέροντά του, διά νά ἐπιλύωνται ὅλα τά ἀναφυόμενα προβλήματα καί νά ἀποδιώκωνται οἱ πανουργίες τοῦ πονηροῦ διαβόλου.

Ἐπειδή ὅμως αὐτή ἡ ὀρθόδοξη νηπτική καί ἀσκητική Παράδοσις ἔφθασε ἕως καί τήν ἰδικήν μας γενεά, ἔχομεν μεγίστην ὑποχρέωσιν νά τήν συνεχίζωμεν καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειαν καί τήν χάριν τῆς Παναγίας μας, ἡ ὁποία ἔστω καί μία εὐκαιρία ἀποζητᾶ διά νά ἁπλώση τό χέρι της νά μᾶς βοηθήση, νά εὐλογήση τόν κόπο καί τήν προσευχή μας.

Καί οἱ πνευματικές ἐμπειρίες τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἰωσήφ καί Παπποῦ μας καί οἱ Πατρικές νουθεσίες τοῦ Ἁγίου Γέροντός μας Ἐφραίμ εἰς ἕνα κυρίως σκοπό ἀποβλέπουν καί εἰς μίαν μεγίστην πνευματικήν ἀνάβασιν μᾶς παρωθοῦν:

«Νά ἀποκτήσωμεν τήν νοεράν προσευχήν καί διά τῆς καλλιέργειας αὐτῆς νά ἀνέβουμε πνευματικά, συνεχίζοντας αὐτήν τήν πνευματική πατρική κληρονομιά καί ὅλην τήν ἀσκητικήν Παράδοσιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐάν αὐτό τό ἐπιμεληθοῦμε καί τό ἐπιτύχωμεν, τότε θά ἐπιτύχωμεν καί τόν προορισμόν μας ὡς μοναχοί».

Τήν διδασκαλίαν τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τήν παρέλαβον καί τήν συνέχισαν τρεῖς ἀπό τούς ὑποτακτικούς του. Ὁ Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινός, ὁ Γέροντας Ἐφραίμ, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου καί ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Χαράλαμπος, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου.

Εἰς ἕξι Μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους σήμερα εἶναι ἡγούμενοι ἀπό τούς ἄμεσα ἁγίους πνευματικούς ἀπογόνους τοῦ μακαριστοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἰωσήφ.

Ὑπάρχουν ἐπίσης καί πολλά Μοναστήρια ἐκτός τοῦ Ἁγίου Ὄρους πού ἐξαρτῶνται καί κατευθύνονται ἀπό τούς ἰδικούς του ἀπογόνους.

Ὑπολογίζουν ὅτι τά πνευματικά ἐγγόνια τοῦ μακαρίου Ἁγίου Γέροντος Ἰωσήφ εἶναι περίπου χίλια (1000). Ἔχουν δέ ὡς κύριον σκοπόν τῆς νηπτικῆς ζωῆς καί ἱεράν παρακαταθήκην ἀπό τόν ἀξιοσέβαστον Παπποῦ τους τήν ἀπόκτηση καί τήν καλλιέργειαν τῆς ἀδιάλειπτης νοερᾶς προσευχῆς.

Καί αὐτό πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπιτελεῖται σήμερα εἰς τά νέα φυτώρια, τά νέα Μοναστήρια τῆς Ἀμερικῆς καί τοῦ Καναδᾶ, εἶναι ἕνα θαυμαστό καί πρωτόγνωρο ἔργο. Μεγάλη οἰκονομία τῆς Θείας Προνοίας.

Εἰς τό ἔργο αὐτό ἱδρυτής καί καθοδηγητής εἶναι ὁ ἅγιος Γέροντάς μου Ἐφραίμ, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου. Ἐγκατέστησε εἰς διάφορα μέρη τούς πρώτους πυρῆνες ἀπό τά γυναικεῖα καί τά ἀνδρῶα μοναστήρια τῆς Ἑλλάδος.

Ἀπό τίς παλιές μοναστικές κυψέλες ἐπέταξαν μικρά σμήνη, νέες βασίλισσες καί ἐκεῖ ἐδημιούργησαν τά νέα μοναστικά κοινόβια, ὅπου καλλιεργεῖται τό μέλι τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

Ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ἔχει ἐγκατασταθῆ μόνιμα εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου εἰς τήν Ἀριζόνα. Ἀπό ἐκεῖ πλέον κατευθύνει τά δέκα ὀκτώ Μοναστήρια πού ἔχει ἱδρύσει ἕως τώρα εἰς τήν Ἀμερικήν καί τόν Καναδά, ἀλλά καί γενικά ὅλον τό πνευματικόν του ἔργον.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου εἰς τήν Ἀριζόνα συρρέουν κάθε ἡμέρα ἑκατοντάδες προσκυνηταί καί ἔγινε ἡ ἔρημος μιά πνευματική ὄασις, ἡ ὁποία ἀναγεννᾶ τόν κόσμον. Τό ἔργον τῶν δέκα ὀκτώ αὐτῶν πνευματικῶν νησίδων εἶναι πάρα πολύ μεγάλο. Μέ ἀνθρώπινα κριτήρια δέν ἠμποροῦμε νά τό ὑπολογίσωμεν.

Τά μοναστήρια αὐτά μετέφεραν ὅλην τήν ἀσκητικήν, νηπτικήν Παράδοσιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἀνανεώνεται καί ζωογονεῖται ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμός.

Βιώνει τήν Ὀρθοδοξία μέσα εἰς τήν Βαβυλωνίαν τῶν αἱρέσεων καί ὑποδεικνύεται τό Ὀρθόδοξον δόγμα καί ἀναπτερώνεται ἁγιοπνευματικά τό συναίσθημα καί ἡ ἀγάπηπρός τόν Θεόν.Δημιουργεῖται μιά Νέα Ἑλλάδα μέσα εἰς τήν ἀπέραντο αὐτή ἤπειρο ἀπό ἕναν Γέροντα Ἐφραίμ πού ξεκίνησε ἀπό ἕνα Σπήλαιο τοῦ Ἄθωνος, μαθητής γενόμενος τοῦ Παπποῦ μας Ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Σπηλαιώτου.

Πῶς νά μήν δοξολογήσωμεν τόν Ἅγιον Θεόν καί τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον πού μᾶς κατέστησαν κληρονόμους μιᾶς τέτοιας πνευματικῆς κληρονομιᾶς καί πῶς νά μήν εὐχάριστησωμεν καί τόν Σεβαστόν μας Γέροντα Ἐφραίμ πού μᾶς ἀνέλυσε καί μᾶς ἐδίδαξε πλουσιοπάροχα τήν συνοπτικήν διδασκαλίαν τοῦ Παπποῦ μας Ἁγίου Ἰωσήφ; Ἀλλά ἄς ἐπανέλθωμεν πάλιν εἰς τόν Ἅγιον Γέροντα Ἰωσήφ, διά νά ἀκούσωμεν ζωντανόν τόν λόγον του.

«Τά σπήλαια ὁλοκλήρου τοῦ Ἄθωνος μέ ὑπεδέχοντο ἐπισκέπτην· βῆμα πρός βῆμα, ὡσάν τάς ἐλάφους, ὁπού ζητοῦν νοτίδα ὑδάτων διά νά δροσίσουν τήν δίψαν τους, οὕτως ἐζήτουν νά εὕρω πνευματικόν νά μέ διδάξη οὐράνιον θεωρίαν καί πράξιν».

Ἀπό τόν πολύ πόθον ὅπου εἶχε διά τήν ἐρημικήν ζωήν τῶν παλαιῶν ἀσκητῶν, ἡ Παναγία μας δέν τόν ἄφησεν ἀπαρηγόρητον, ἀλλά τοῦ ἔδωσε τό χάρισμα τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ὅταν ἀκόμη ἦταν δόκιμος μοναχός:

«Καί μίαν ἡμέραν μέ ἔτυχαν πολλοί πειρασμοί. Καί ὅλην αὐτήν τήν ἡμέραν ἐφώναζα μέσα μου με ἀκόμη μεγαλύτερον πόνον.

Καί πλέον τό βράδυ, δύοντος τοῦ ἡλίου, κατέπαυσα· νηστικός, παϊλτισμένος ἀπό τά δάκρυα.

Ἐκοίταζα τήν Ἐκκλησίαν, τήν Ἁγίαν Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος εἰς τήν Κορυφήν καί παρεκάλουν τόν Κύριον μαραμένος καί πληγωμένος.

Καί ἀπό ἐκεῖθεν μοῦ ἐφάνη ὅτι ἦλθεν μία βιαία πνοή. Καί ἐγέμισεν ἡ ψυχή μου ἄρρητον εὐωδίαν. Καί εὐθύς ἤρχισεν ἡ καρδία μου ὡσάν ὡρολόγιον νά λέγη τήν εὐχήν νοερῶς.

Ἠγέρθην λοιπόν πλήρης χάριτος καί ἀπείρου χαρᾶς καί ἐμβῆκα εἰς τό σπήλαιον. Καί κύψας τήν σιαγόνα μου εἰς τό στῆθος ἤρχισα νοερῶς νά λέγω τήν εὐχήν. Ἔκτοτε δέν ἔπαυσεν νοερῶς μέσα μου νά λέγεται ἡ εὐχή» (8).

Ἀλλά ἄς ἀκούσωμεν καί τόν Γέροντα Ἐφραίμ πῶς προτρέπει καί παρακινεῖ τά πνευματικά του παιδιά νά λέγουν τήν εὐχήν: «Παιδιά μου, σας παρακαλῶ διά τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, μή σταματᾶτε τήν εὐχήν τοῦ Χριστοῦ μας, οὐδέ ἐπ᾿ ἐλάχιστον.

Τά χείλη σας συνεχῶς νά μουρμουρίζουν τήν εὐχήν τοῦ Ἰησοῦ, τόν καταλύτην τοῦ διαβόλου καί πάσης μηχανορραφίας αὐτοῦ. Φωνάζετε ἀδιακόπως εἰς βοήθειάν σας τόν Χριστόν μας, καί αὐτός πάραυτα σπεύδει ὁλοκαρδίως νά μᾶς βοηθήση.

Ὅπως τό πυρακτωμένο σίδηρο γίνεται ἀπλησίαστο, ἔτσι γίνεται καί ἡ ψυχή τοῦ ἔχοντος τήν εὐχήν τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δαίμονες δέν τήν πλησιάζουν. Πῶς νά τήν ἐγγίσουν; Ἐάν τήν ἐγγίσσουν θά καοῦν ἀπό τό θεϊκόν πῦρ πού περικλείει μέσα τό Θεῖον ὄνομα.

Βιάζεσθε εἰς τήν εὐχήν τοῦ Ἰησοῦ μας. Αὐτή θά γίνῃ τά πάντα. Τροφή καί πόμα καί ἔνδυμα καί φῶς καί παρηγοριά καί ζωή πνευματική. Τά πάντα γίνεται εἰς τόν κατέχοντα αὐτήν. Χωρίς αὐτήν τό κενόν τῆς ψυχῆς δέν ἱκανοποιεῖται» (9).

«Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησον με».