ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐπιστολῶν ἐκ τοῦ βιβλίου Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΛΗ΄ Ἠγαπημένη μου Μητέρα μετά πάντων τῶν ἀδελφῶν μου, συγγενῶν καί φίλων.

Ἠγαπημένη μο Μητέρα μετά πάντων τῶν ἀδελφῶν μου, συγγενῶν καί φίλων. (ΛΗ΄).

Ὄπου δέ ὀ Χριστός ἐκεῖ καί ὅλα τά ἀγαθά τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τῆς παρούσης. Διά τοῦτο εἶπεν Αὐτός, ἠ μόνη Ἀλήθεια·  "ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν μου, καί ὅλα τά πρόσκαιρα μετά προσθήκης θά σᾶς τά δώσω".

Καί πάλιν εἶπε· "τί ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον καί μείνῃ ἔξω τοῦ Παραδείσου";

Ποῖος λοιπόν ἀναμένων τοιαῦτα δέν παραβλέπει ὄλας τοῦ κόσμου τάς εἰρωνείας, συκοφαντίας καί ὕβρεις· ὅλας τάς ἀδικίας καί ἀνομίας τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων· ἕτι δέ καί τούς πειρασμούς καί τάς θλίψεις τῶν ἀσπλάγχνων δαιμόνων, διά νά γίνῃ ἄξιος τῆς οὐρανίου ἐκείνης χαρᾶς;
Ἄχ, καί ποῖος ἤθελεν εἶναι πλησίον μου νά ἤκουε τάς εὐχάς μου, τούς στεναγμούς τῆς καρδίας μου· νά ἔβλεπε καί τά δάκρυα ὅπου χύνω ὑπέρ τῶν ἐμῶν ἀδελφῶν; Ὅλην τήν νύκτα προσεύχομαι καί φωνάζω· ἤ σῶσε τούς δούλους σου Κύριε, ἤ καί ἐμένα σβῆσε· δέν θέλω Παράδεισον!

Ἐάν δι' ὅλον τόν κόσμον, ὄλην τήν δύναμιν ψυχῆς καί καρδίας ἐκχέωμεν πρός τόν Κύριον τῶν ἁπάντων, πόσον μᾶλλον δι' ὑμᾶς;

Λοιπόν ἀκούσατέ μου τοῦ ταπεινοῦ καί ἐλαχίστου μοναχοῦ καί μή μέ καταφρονήσετε ὡς ἀμαθῆ καί ἀγράμματον. Ἀνοίξατε τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς σας νά ἰδῆτε τί ὑπάρχει πέραν ἀπό αὐτήν τήν ζωήν.

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου ἀγαποῦν τόν κόσμον, ἐπειδή δέν ἐγνώρισαν ἀκόμη τήν πικρία αὐτοῦ. Εἶναι ἀκόμη τυφλοί στήν ψυχήν, καί δέν βλέπουν τί κρύπτεται μέσα εἰς αὐτήν τήν προσωρινήν χαράν. Δέν ἦλθεν ἀκόμη εἰς αὐτούς φῶς νοητόν· δέν ἔφεξεν ἀκόμη ἡμέρα σωτηρίας.

Ὅμως ἐσεῖς, ὅπου τόσα ἔχετε ἰδεῖ καί ἀκούσει, πρέπει νά ἐννοήσετε, ὅτι τῶν προσκαίρων αἱ ἀπολαύσεις παρέρχονται ὡς σκιά. Καί ὁ καιρός τῆς ζωῆς μας φεύγει, περνᾷ, δέν γυρίζει ὀπίσω. Ὁ δέ καιρός τοῦ παρόντος βίου εἶναι καιρός θέρους καί τρυγητοῦ. Καί ὁ καθείς συνάγει τροφήν-ὅσον δύναται καθαράν-καί ταμιεύει εἰς τήν ἄλλην ζωήν.

Δέν κερδίζει ὁ ἔξυπνος, ὁ εὐγενής, ὁ ὁμιλῶν τορνευτά, ἤ ὁ πλούσιος· ἀλλ' ὅστις ὑβρίζεται καί μακροθυμεῖ, ἀδικεῖται κάι συγχωρεῖ, συκοφαντεῖται καί ὑπομένει· ἐκεῖνος πού γίνεται σπόγγος καί καθαρίζει ὅ,τι ἀκούει ὅ,τι τοῦ λέγουν, ὁποίας λογῆς καί ἄν εἶναι. Αὐτός καθαρίζεται καί λαμπρύνεται περισσότερον. Αὐτός φθάνει εἰς μέτρα μεγάλα. Αὐτός ἐντρυφᾷ εἰς θεωρίας μυστηρίων. Καί τέλος αὐτός εἶναι ἀπό ἐδῶ μέσα εἰς τόν Παράδεισον.

Καί ὅταν ἔλθῃ τοῦ θανάτου ἡ ὥρα ἐκείνη, μόλις κλείσουν τά μάτια αὐτά, ἀνοίγουν τά ἐσωτερικά-τῆς ψυχῆς. Καί ἐνόσῳ διανοῆται τά ἐκεῖθεν, εὐρίσκεται αἴφνης εἰς ἐκεῖνα πού ἐπεθύμει, χωρίς ποσῶς νά τό καταλάβῃ. Ἀπό σκότος μεταβαίνει εἰς φῶς, ἀπό θλίψεως εἰς ἀνάπαυσιν, ἀπό ζάλης εἰς λιμένα ἀτάραχον, ἀπό πολέμου εἰς εἰρήνην διηνεκῆ.

Ὅθεν, ἀδελφοί μου καλοί καί ἠγαπημένοι, ὅστις ἀδικεῖται ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ καί θελήσει ζητήσῃ τό δίκαιον, ἄς γνωρίζῃ ὅτι εἶναι αὐτό· νά βαστάζῃ τό βάρος τοῦ ἀδελφοῦ, τοῦ πληρίον του, μέχρις ἐσχάτης πνοῆς· καί νά κάμνῃ ὑπομονήν εἰς ὅλα τά λυπηρά τῆς παρούσης ζωῆς.


Διότι ἡ κάθε θλῖψις ὅπου μᾶς γίνεται, εἴτε ἐξ ἀνθρώπων, εἴτε ἐκ δαιμόνων, εἴτε ἐξ αὐτῆς τῆς ἰδίας μας φύσεως, πάντοτε ἔχει κλεισμένον ἐντός της τό ἀνάλογον κέρδος. Καί ὅποιος τήν ἀπερνᾷ δι' ὐπομονῆς λαμβάνει τήν πληρωμήν· ἐνταῦθα τόν ἀρραβῶνα κἀκεῖθεν τό τέλειον.

Χρεία λοιπόν τῆς ὑπομονῆς, καθάπες ἅλς ἐν φαγητῷ.


ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
Ἀπό: Ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ